|
||||||||
Bob Corritore is een gevestigde waarde in de blueswereld, hem nog voorstellen is misschien overbodig, volgende maand verschijnt zijn nieuwe album, dat laat horen wat een geweldig harmonicaspeler hij wel is. Het album is getiteld "Spider In My Stew", naar een oud liedje dat Willie Dixon in 1973 schreef voor Buster Benton, maar pas echt bekendheid en succes kreeg toen Magic Slim er zijn eigen versie van maakte. Als mondharmonicaspeler van de ‘old- school’, radiomaker, producer en eigenaar van de befaamde Rhythm Room club in Phoenix, Arizona zorgt Corritore voor het in leven houden van de bluescultuur, en dit al bijna 50 jaar. De "Keeping The Blues Alive" award die hij in 2007 ontving was dan ook meer dan verdient. Als Bob twaalf is, hoort hij voor het eerst Muddy Waters op de radio. Dit feit verandert zijn leven. Nog geen jaar later, speelt hij al mondharmonica. Als hij op het middelbare school gymnasium zit, krijgt hij de kans om naar een optreden van Muddy Waters te gaan. Als tiener was hij vaak te vinden bij grote mondharmonicaspelers als 'Big' Walter Horton, 'Little' Mack Simmons, Louis Myers, Junior Wells, 'Big' John Wrencher en Carey Bell, van wie hij vaak tips en aanmoedigingen kreeg. Bob ging naar optredens van Howlin' Wolf, Billy “Boy” Arnold, John Brim, 'Sunnyland' Slim, 'Smokey' Smothers, Eddie Taylor, met wie hij vaak bevriend geraakte. Corritore werkte in de late jaren ’70 en begin jaren ’80 al samen met “Tail Dragger”, “Big Moose” Walker, Willie Buck, Louis & Dave Myers en Eddie Taylor. In 1981 verhuist Bob naar Phoenix, Arizona. Daar speelt hij ruim een jaar lang samen met Louisiana Red, voordat Red naar Duitsland verhuist. Bob zit niet stil en werkt ook samen met 'Big' Pete Pearson, Buddy Reed, Tommy Dukes, 'Chief' Schabuttie Gilliame en Janiva Magness. In 1984 gaat Bob, naast zijn optredens en opnames, ook de ‘Those Lowdown Blues’, een blues radio show, op KJZZ verzorgen. KJZZ is het vlaggenschip van de Nationale publieke omroep in Tempe, Phoenix, Arizona. Ze zenden uit vanaf de campus van het ‘Rio Salado College’, die als sinds 1985 de eigenaar is van het station. In 1991 opent Bob zijn bekende blues en roots concert club, 'The Rhythm Room'. De club opent nieuwe perspectieven voor Bob. Hij nodigt er grote artiesten uit om samen met zijn band 'The Rhythm Room All-Stars', te komen optreden. Deze sessies zijn nu nog altijd beroemd. Als gasten ontving Bob in zijn club Bo Diddley, Little Milton, John Brim, Jimmy Rogers, Henry Gray, Pinetop Perkins, Henry Townsend, Honeyboy Edwards, Big Jack Johnson, Ike Turner, Smokey Wilson. Lil’ Ed, Willie 'Big Eyes' Smith, Nappy Brown, R.L. Burnside, Robert Lockwood, Jr., Sam Lay, Barbara Lynn en … In 1999 brengt Bob zijn éérste album "All-Stars Blues Sessions" uit. Zijn (inter) nationale doorbraak komt er na optredens met Henry Gray, Louisiana Red en 'Big' Pete Pearson. In 2007 verklaart de burgemeester van Phoenix officieel, dat 29 september de 'Bob Corritore Day' wordt, om hem te eren voor al zijn muzikale bijdragen aan de Phoenix’ gemeenschap. In hetzelfde jaar ontvangt Bob ook de "Keeping The Blues Alive" award van de ‘Blues Foundation’. Bob's album "Travelin' The Dirt Road", dat hij in 2007 opnam met Dave Riley, is genomineerd voor een ‘Blues Music Award’. In 2008 werkt Bob samen met Pinetop Perkins, die met het album een Grammy®-nominatie haalt. In 2010 wint Bob met het album "Harmonica Blues" een ‘Blues Music Award’. In 2012 krijgt Bob in de categorie mondharmonica de ‘Living Blues Award en is hij de ‘Star Blues' Artist Of The Year’. Bob treedt of trad vroeger regelmatig op met de 'Rhythm Room All-Stars' samen met Dave Riley, Louisiana Red, Henry Gray, Sam Lay, Tail Dragger, John Primer, Mud Morganfield, Diunna Greenleaf, Bob Margolin, “The Andy T/Nick Nixon Band”, “The Delta Groove Harp Blast” e.a. Bob heeft meerdere albums op zijn eigen naam staan, maar dit zijn vaak compilatiealbums, die hij samen opnam met verschillende andere blues muzikanten, en zijn nieuwe album "Spider In My Stew" is ook niet anders, want deze plaat is het vervolg op andere eerdere projecten die Bob heeft gedaan samen met zijn vrienden die nu ware blueshelden zijn geworden. Muzikanten van niveau en voornamelijk verwant aan Chicago Blues. Voor deze opnames hebben we, om er maar een paar te noemen, Sugaray Rayford, Lurrie Bell, John Primer, Alabama Mike, Diunna Greenleaf, Francine Reed, Johnny Rawls, Oscar Wilson, Willie Buck, Bill & Shy Perry, Bob Stroger, Bob Margolin, Junior Watson, Kid Ramos, Johnny Main, Jimi "Primetime" Smith, Adrianna Marie, LA Jones, Fred Kaplan, Doug James en vele anderen....kortom, het beste van het beste. Verspreid over niet minder dan negen sessies van 2018 tot 2020, werden deze 14 tracks allemaal opgenomen in de Tempest Studios, behalve J.B. Lenoir's "Mama Talk To Your Daughter", dat werd opgenomen in Kid Andersen's beroemde Greaseland in San José, hier gebracht in een John Primer's versie, zang en gitaar, samen met Bob Welsh achter de piano en Bob Corritore's harmonica is het echt een topnummer! In de titeltrack "In Spider In My Stew", hoor je het briljante talent van Lurrie Bell die altijd het beste van zichzelf weet te geven. In dit nummer is Bob Corritore er toevallig niet bij maar ook is dit weer een prachtige song. Naast Bell's eigen "I Can't Shake This Feeling" , Kid Ramos verzengende "Why Am I Treated So Bad", alsmede de vocale prestaties van Alabama Mike, vooral in het swingende "Drop Anchor", zijn echt hoogtepunten op deze plaat. Maar ook Shy Perry die we horen in het opzwepende "Wang-Dang Doodle", Willie Buck in "Soon Forgotten", Jimi Primetime Smith in het gospel-getinte "Sleeping With The Blues", Francine en Michael Reed met hun versie van Dylan's "I Shall Be Relased" en Oscar Wilson (van de Cash-Box Kings) in het openingsnummer "Tennessee Woman" , al deze songs springen evenzeer in het oog. "Big Mama's Soul Food", is de single die zal worden uitgebracht, en horen we Sugaray Rayford, momenteel de krachtigste stem van de blues, met een band in onvervalste rock blues stijl en het stoere harmonicaspel van Bob Corritore . De vrouwenstemmen zijn allemaal van het hoogste niveau. Onder hen wil ik Francine Reed even opnieuw vermelden, want deze zangeres die vroeger samenwerkte met Miles Davis, Stanley Jordan en de Crusades, heeft zichzelf samen met Corritore in het afsluitende en reeds vermelde "In I Shall be Released", werkelijk overtroffen. Het album is zeer genietbaar, het uitstekende werk dat is gedaan aan geluid, zang en uiteindelijke mastering is duidelijk hoorbaar. De schijnbare eenvoud ervan legt het vakmanschap bloot van alle gasten die aan dit project hebben meegewerkt. Het lijkt te luisteren naar een band die al eeuwig samen speelt. Ongelooflijke stemmen, memorabele songs, steeds gepassioneerd gebracht en het voortreffelijke mondharmonicaspel van Corritore geeft de perfecte samensmelting. De oude blues weet in zijn schijnbare eenvoud van uitvoering altijd te intrigeren en te prikkelen, een fascinerend mysterie dat veel musici ertoe brengt het prestige ervan hoog te houden en levend te houden. Bob Corritore en zijn vrienden zijn er met dit nieuwe album "Spider In My Stew" daar op een geweldige manier in geslaagd. De gemene deler in elk van deze supersessies is uiteindelijk Corritore's mondharmonica, die met passie zes decennia van Chicago bluesmeesters laat herleven. Goede harmonicaspelers, zelfs grootse spelers zijn er in een dozijn...en Bob Corritore heeft een plaats verworven tussen de beste harmonicaspelers in de blues. Zijn opnames zijn een lichtend voorbeeld van hoe traditionele blues bedoeld was te klinken. "Spider In My Stew" is dan ook zo goed als het maar zijn kan, voor zowel de Chicago Blues als de rootsliefhebber een aanrader en dus alle reden om dit album aan te schaffen. Releasedata: 14/05/2021
TRACKS |
||||||||
|
||||||||
 (2).jpg)
